Profile stalowe

rynek profili stalowych

Profile stalowe stosowane w systemach suchej zabudowy
z płyt gipsowo-kartonowych

Płyty gipsowo - kartonowe są obecnie szeroko wykorzystywane w robotach wykończeniowych zarówno przy wznoszeniu nowych obiektów jak i przy remontach. Stanowią one okładzinę ażurowego rusztu ścian i sufitów w systemach suchej zabudowy, oraz mogą być stosowane do wykańczania powierzchni ścian, zastępując nakładane na mokro tynki tradycyjne, lub w specjalnym wykonaniu, ułożone na podłodze stanowią suchy jastrych podposadzkowy.

Ściany działowe oraz sufity podwieszane z okładziną z płyt gipsowo - kartonowych to konstrukcje zespolone powstałe w wyniku połączenia rusztu metalowego lub drewnianego z okładziną z płyt gipsowo-kartonowych. Ruszt jest zamocowany do nośnych elementów budynku. Ruszt drewniany jest stosowany sporadycznie, tylko przez indywidualnych inwestorów domów jednorodzinnych, natomiast najczęściej stosuje się ruszt zmontowany ze specjalnych profili stalowych.

Są to produkowane na profilarkach rolkowych kształtowniki z blachy ocynkowanej w przekroju przypominające ceowniki walcowane na gorąco. Jedną z niekorzystnych cech gipsu jest jego kwaśny odczyn o wysokim stopniu agresywności w stosunku do stali. Dlatego konstrukcje bezpośrednio stykające się z płytą gipsowo-kartonową muszą być zabezpieczone antykorozyjnie poprzez naniesienie warstwy cynku o intensywności 275 g/m2.

Wszystkie profile można podzielić na trzy grupy:
- profile ścienne przeznaczone do wykonywania lekkich ścian działowych;
- profile sufitowe - do wykonywania konstrukcji sufitów podwieszanych
- profile przyościeżnicowe (UA) przeznaczone do osadzania drzwi w ścianach działowych oraz do wykonywania wzmocnień rusztu ścian w nietypowych rozwiązaniach.

Wszyscy krajowi oferenci systemowych rozwiązań suchej zabudowy zapożyczyli kształt przekroju poprzecznego profili z normy niemieckiej DIN 18182, przedstawione poniżej rysunki pochodzą właśnie z tej normy. Nie ma Polskiej Normy na profile do ścian i sufitów z płyt g-k więc oferenci systemów zatwierdzali ten kształt uzyskując Aprobaty Techniczne na konkretne rozwiązania ścian i sufitów gdzie konkretny profil stanowił jedną z wielu części składowych systemowego rozwiązania. Równocześnie producenci profili uzyskiwali Aprobaty Techniczne na same profile przeznaczone do suchej zabudowy wnętrz których grubość blachy jest inna (mniejsza) niż w Aprobacie oferentów systemów.

W rezultacie na rynku materiałów budowlanych pojawił się produkt dla którego nie ma formalnie zastosowania a jest równocześnie bliźniaczo podobny do wyrobu przydatnego dla systemów suchej zabudowy. Prawo w pełni sankcjonuje możliwość wprowadzania do obrotu handlowego wyrobu posiadającego Świadectwo zgodności z Normą lub Aprobatą. Równocześnie Prawo Budowlane uniemożliwia zastosowania tego wyrobu ponieważ nie znalazł się on w "dokumentacji technicznej" czym faktycznie jest Aprobata techniczna systemu.

Profile ścienne, umożliwiające wznoszenie ścian o różnych grubościach, produkowane są w trzech zestawach. Wymiary tych profili ilustruje powyższa tabela

Grubość blachy stalowej profili ściennych wg instrukcji oferenta systemu i zgodnie z Aprobatami Technicznymi wynosi 0,6 mm z tolerancją 0,07 mm lub 0,55 mm z tolerancją 0,03 mm

Profile sufitowe są wytwarzane zasadniczo w jednym zestawie

Grubość blachy stalowej profili sufitowych wg instrukcji oferenta systemu i zgodnie z Aprobatami Technicznymi wynosi 0,6 mm z tolerancją 0,07 mm lub 0,55 mm z tolerancją 0,03 mm.

Profile przyościeżnicowe są produkowane w wymiarach dostosowanych do profili ściennych

Grubość blachy stalowej profili przyościeżnicowych wg instrukcji oferenta systemu i zgodnie z Aprobatami Technicznymi wynosi 2,0 mm.
W czasie eksploatacji zarówno ściany jak i sufity podlegają różnego rodzaju obciążeniom wywołującym naprężenia w konstrukcji rusztu. Większość tych obciążeń można przewidzieć lecz praktyka budowlana pokazuje, że zdarzyło się szereg katastrof budowlanych których przyczyny nie można było przewidzieć w chwili projektowania obiektu. Równocześnie wiadomo, że prawie zawsze katastrofa jest spowodowana przez zaistnienie splotu kilku niekorzystnych okoliczności. Jeżeli jedną z takich okoliczności wprowadzamy od razu w momencie wykonawstwa (lub jeszcze gorzej projektowania) np. poprzez zastosowanie nieodpowiednich materiałów to prawdopodobieństwo zaistnienia awarii lub katastrofy jest wielokrotnie wyższe.

Należy pamiętać, że ze względu na naturalne predyspozycje gipsu do pełnienia funkcji ogniochronnych nader często ściana czy sufit pełni rolę przegrody ogniowej. Warunki pracy profili w tych przegrodach są szczególnie trudne bo przy drastycznym spadku wytrzymałości stali w podwyższonej temperaturze mogą działać na profile ekstremalne obciążenia spowodowane wybuchem, nadciśnieniem lub ssaniem występującym w trakcie pożaru.

Ze względu na bezpieczeństwo konstrukcji, co jest często równoznaczne z bezpieczeństwem ludzi, wszystkie odstępstwa od założonych rozwiązań muszą być szczególnie wnikliwie przeanalizowane i zatwierdzane przez instytucje lub osoby posiadające odpowiednie uprawnienia.


1. Ściany działowe z płyt g-k na ruszcie stalowym

Ruszt ściany działowej składa się z elementów poziomych (profile "U"), zamocowanych do podłogi i stropu oraz elementów pionowych (profile "C"), rozpiętych pomiędzy elementami poziomymi. Niezależnie od rodzaju materiału, z którego będzie wykonany ruszt, parametry wytrzymałościowe samej płyty g-k, narzucają zachowanie rozstawu słupków (profili "C"), nie większego niż połowa szerokości płyty, oraz tak dobranego, aby łączenia płyt wypadały na słupkach.

Dla zapewnienia projektowanej izolacyjności akustycznej ściany, pod skrajne profile, zarówno poziome, jak i pionowe (przylegające do stropu, podłogi i ścian bocznych należy podłożyć taśmę izolacji akustyczne wykonaną z elastycznej pianki polietylenowej. Profile te przytwierdza się średnio co 80 cm do podłogi i stropu odpowiednimi kołkami szybkiego montażu. Podobnie montuje się skrajne profile C do istniejących już ścian. Profile C wstawia się pionowo pomiędzy półki profili U w rozstawie co 600 mm (625 mm) i nie stabilizuje się ich położenia, profil C jest przesuwany dopiero w odpowiednie miejsce po przyłożeniu płyty w momencie mocowania płyt g - k do elementów rusztu. Rozstaw profili może być inny ale zawsze musi być spełniony warunek aby przemnożony przez liczbę całkowitą iloczyn był równy szerokości płyty g-k .

Profile C skraca się do wymaganego wymiaru ręcznymi nożycami do blachy lub specjalną gilotyną dźwigniową. Długość profili C winna być mniejsza o 10 do 20 mm od wysokości pomieszczenia.

Do rzadkości należy wykonywanie ścianki działowej bez drzwi. W ścianach z płyt gipsowo-kartonowych ościeżnice montowane są na etapie wykonawstwa rusztu. Do tych ścian można stosować ościeżnice zarówno drewniane jak i stalowe. Jedynym warunkiem jest dopasowanie szerokości ramiaka ościeżnicy do grubości ściany. Dostępne ościeżnice stalowe do ścianek o grubości: 75, 100, 125 i 150 mm. W miejscu gdzie montuje się ościeżnicę w szkielecie ścianki następuje zakłócenie rytmu ustawienia słupków. Słupki przyościeżnicowe są najczęściej wykonane z profili "UA" z blachy o grubości 2 mm. Wymagają one pewnego utwierdzenia w stropie i podłodze. Służą do tego specjalne kątowniki przykręcane na końcach profila "UA" i zamocowane do stopu i podłogi.

Przy wznoszeniu ścian o wysokości do 3 m i lekkich skrzydłach drzwiowych dopuszcza się stosowanie słupków przyościeżnicowych z profili "C" z blachy 0,6 mm. Bezpośrednio nad ościeżnicą musi być wstawiony odcinek profila "U" łączący słupki przyościeżnicowe, tworząc rodzaj nadproża. Umożliwia to wstawienie krótkich odcinków profila "C" usytuowanych zgodnie z rytmem rozstawu pozostałych słupków.

We wnętrzu ścianki można ukryć instalacje. Zasadniczo w ścianach opartych na jednym profilu można prowadzić jedynie instalacje elektryczne, natomiast przebieg rur wodociągowych i kanalizacyjnych może być ukryty dopiero w specjalnych ściankach sanitarnych.

Płyty g-k mocowane są najczęściej pionowo, a styki ich krawędzi muszą zawsze wypadać na profilach C.


W czasie pokrywania rusztu płytami g-k korzystnie jest zachować kierunek pokrywania taki aby na profilach podpierających styki płyt najpierw wprowadzać wkręt od strony środnika a dopiero później od strony końca półki. Pozwala to na uniknięcie deformacji profili podczas wprowadzania wkrętów.

W zależności od wymaganych parametrów ścianki konstrukcja obłożona jest jedną, dwoma lub nawet trzema warstwami płyt. Przestrzeń między kształtownikami wypełnia się wełną mineralną, co wpływa korzystnie na właściwości termiczne i izolacyjność akustyczną ścianki. Do metalowej konstrukcji (rusztu) płyty g-k przykręca się specjalnymi samogwintującymi blachowkrętami o długości 25 - 55 mm. Blachowkręty są zabezpieczone antykorozyjnie poprzez fosfatowanie. Wkręty przeznaczone do profili z blachy o grubości 0,6 mm są zakończone szpicem natomiast do profili z blachy 2 mm zakończone są wiertłem. Po zamocowaniu płyt na ścianie czy suficie widoczne są wszystkie krawędzie płyt oraz łby Blachowkrętów. Chcąc uzyskać jednolitą płaszczyznę należy zamaskować spoiny i łby wkrętów. Używa się do tego gipsu szpachlowego lub gotowych mas szpachlowych. Zadaniem spoinowania jest nie tylko ukrycie styków płyt, ale przede wszystkim połączenie poszczególnych arkuszy płyt w jedną całość. Aby umożliwić spoinie przenoszenie nawet nieznacznych sił rozciągających należy zazbroić ją taśmą z materiału włóknistego. Stosuje się taśmę papierową perforowaną lub taśmy z włókna szklanego i to zarówno w formie prasowanej fizeliny jak i siateczki tkanej z nici szklanych. Taśma ta musi być zatopiona w masie szpachlowej. Dla uzyskania efektu idealnej gładkości spoiny oraz zlicowania jej z płaszczyzną kartonu należy ją co najmniej dwukrotnie szpachlować i przeszlifować drobnoziarnistym papierem ściernym. Tak przygotowaną powierzchnię ściany można malować, lub tapetować. Równocześnie ze spoinowaniem szpachluje się łby wkrętów.

2.Sufity podwieszane z płyt g-k na ruszcie z profili stalowych

W budynkach w których występuje duża ilość różnego rodzaju instalacji, rozprowadzenie ich jest bardzo kłopotliwe a czasem wręcz niemożliwe Bardzo wygodnym dla instalatorów rozwiązaniem (a przy centralnej klimatyzacji, nieodzownym) jest wydzielenie przestrzeni technicznej powstałej pomiędzy stropem nośnym a sufitem podwieszonym. Jest to rozwiązanie bardzo proste a zarazem umożliwiające utrzymanie wysokiej jakości robót wykończeniowych. Niewątpliwie najtańszym rozwiązaniem, imitującym równocześnie tynk tradycyjny jest stosowanie sufitów podwieszanych z płyt gipsowo-kartonowych. Konstrukcję powstałą z zamocowanej do specjalnego rusztu stalowego płyty gipsowo-kartonowej skrótowo nazywany sufitem podwieszonym z płyt g-k. Rozwiązania techniczne rusztu do którego będą mocowane płyty mogą być różne.:
- ruszt pojedynczy jednowarstwowy stosowany w pomieszczeniach, których szerokość nie przekracza 4 m. Do podłużnych ścian w płaszczyźnie sufitu podwieszanego przytwierdzane są przyścienne profile UD. Profile CD układa się pomiędzy ścianami podłużnymi. Ich końce umieszczane są pomiędzy półkami profilu przyściennego i dodatkowo mocowane do stropu za pomocą wieszaków usytuowanych wzdłuż profilu CD w odstępach (b) nie większych niż 160 cm. Rozstaw pomiędzy profilami CD (a) zależy od grubości stosowanej płyty g-k oraz kierunków jej usytuowania względem profili CD.
- ruszt dwuwarstwowy krzyżowy jest zalecany w pomieszczeniach większych (mniejszy wymiar przekracza 4 m). Jest on najczęściej stosowanym rozwiązaniem dzięki łatwości montażu i możliwości regulacji poziomu płaszczyzny sufitu. W standardowym wykonaniu tego rodzaju rusztu wieszaki są rozmieszczone w siatce 120 x 120 cm. Zawiesza się na nich górną warstwę rusztu, którą stanowia profile CD. Profile, do których przykręcana będzie płyta g-k, zawiesza się na łącznikach krzyżowych obejmujących górny profil i wciśniętych zatrzaskowo pomiędzy półki dolnego profila. Rozstaw pomiędzy profilami CD (a) zależy od grubości stosowanej płyty g-k oraz kierunku jej usytuowania względem nich;
- ruszt jednowarstwowy krzyżowy. W obydwu powyżej opisanych rodzajach rusztów nie można zamocować pojedynczej płyty do rusztu na całym jej obwodzie. Zawsze jedna z krawędzi płyty będzie wisiała w powietrzu, a co za tym idzie styki płyt na tych krawędziach nie będą podparte. Aby wyeliminować tę cechę należy wykonać ruszt jednowarstwowy krzyżowy. W tym rozwiązaniu wieszaki rozmieszcza się w rzędach oddalonych od siebie o 120 cm. Zagęszczenie ich w rzędach może być różne i wynika z funkcji sufitu oraz jego obciążenia i może wynosić od 50 do 120 cm. Pod rzędami wieszaków montuje się profile CD w pełnej długości pomiędzy ścianami pomieszczenia natomiast w kierunku prostopadłym wstawia się odcinki profilu o długości 1135mm nazywane profilami poprzecznymi. Zawieszenie profili na profilach podłużnych odbywa się za pomocą jednego z dwu rodzaju łączników poprzecznych (jednostronnego lub dwustronnego).

Pokrywanie płytami któregokolwiek z ww. rusztów jest podobne lecz jest zdecydowanie trudniejsze aniżeli przy pokrywaniu ścian. Podobnie jak przy ścianach ostatnią czynnością jest spoinowanie i szpachlowanie łbów wkrętów.

Odporność ogniowa

Bardzo specyficzne zachowanie się gipsu w procesie podgrzewania jest znane od dawna i wykorzystywane w ochronie przeciwogniowej budynków. Minerał ten jest uwodnionym w procesie krystalizacji siarczanem wapnia, w czasie pożaru pochłania duże ilości ciepła potrzebnego do odparowania związanej krystalicznie wody. Wysokie ciepło parowania wody angażuje energię cieplną do zmiany stanu skupienia, z cieczy w gaz, dzięki czemu temperatura gipsu utrzymuje się w granicach 100 do 110 oC aż do chwili kiedy cała woda krystaliczna zostanie odparowana. Wykorzystując tą cechę, oraz wprowadzając do rdzenia gipsowego cięte włókno szklane produkowane są płyty gipsowo-kartonowe ogniochronne (GKF i GKFI) przeznaczone do wykonywania ścian i sufitów o kwalifikowanej odporności ogniowej. Płyty te wraz z pozostałymi elementami systemu pozwalają na wykonywanie ścian i sufitów o kwalifikowanej odporności ogniowej

Polskie Stowarzyszenie Gipsu

Nie przegap okazji!!!

zapisz się do naszego newslettera